Mądrzy Bogiem Arcypasterze! Oto stoję przed Wami ze strachem i drżeniem. Posługi arcypasterskiej pragnęli uniknąć Święci i Wielcy Ojcowie i Nauczyciele Kościoła. Cóż więc mogę powiedzieć ja, nieszczęsny grzesznik? W poczuciu własnej niegodności pokornie pochylam własną wolę przed Waszą decyzją. Niech będzie Twoja wola, Panie, wzywam i proszę: Panie, nie dopuść, aby spełniała się moja wola, i, czy tego chcę, czy nie – zbaw mnie, Chryste, mój Zbawicielu, rychło wyjdź mi na spotkanie; Ty bowiem jesteś moim Bogiem od żywota matki mojej (z modlitwy porannej).

 

Nasz Pan, Jezus Chrystus powiedział: „Dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10, 11). Powiedział to o Sobie Samym. Wezwanie być pasterzem Jego stada jest wezwaniem do podążania za Nim w zupełności, do wypełnienia woli Ojca Jego i naszego. Z tego wynika, że bycie pasterzem stada Chrystusowego oznacza życie nie własnym życiem, lecz życiem w Chrystusie i życiem powierzonej trzody, oznacza służenie jej zbawieniu. Do prezbiterów Kościoła Efeskiego św. Apostoł Paweł zwrócił się ze słowami: „Uważajcie na [samych siebie i na – przyp. tłum.] całe stado, w którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem [Pana i – przyp. tłum.] Boga, który On nabył własną krwią” (Dz 20, 28). Ten sam Apostoł powiedział i o swojej posłudze, że jego słowo i zwiastowanie polegały nie na uwodzących przekonywaniem słowach mądrości, lecz były ukazywaniem Ducha i mocy, aby wiara... opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej (1 Kor 2, 4–5).

 

Służba Bogu i Kościołowi były moim gorącym pragnieniem przez całe życie. Długo starałem się służyć Kościołowi jako wykładowca i poprzez pracę naukową w Duchownym Seminarium i Akademii starałem się pomagać młodym członkom naszego Świętego Kościoła Prawosławnego dostrzec piękno, wielkość i prawdziwość prawosławnej wiary i nauczania (wierouczenija). Starałem się o tym świadczyć podczas spotkań z innymi chrześcijanami, biorąc udział w poszukiwaniach jedności Kościoła. Moja droga do kapłaństwa była bardzo długa i trudna, zagmatwana i pełna wątpliwości. Nie moja to zasługa, że stoję teraz przed Wami, mądrzy Bogiem Arcypasterze, wypełniony świadomością własnej niegodności. Nie mogę nawet powiedzieć, że wiadome mi są wszystkie moje grzechy. Powstaje wiele pytań: w jaki sposób ja, niegodny grzesznik, będę w stanie nauczać i nie zapomnieć, że mamy tylko Jednego Nauczyciela (Mt 23, 8); w jaki sposób, stając się pasterzem, biskupem, będę mógł uniknąć śmiertelnego zagrożenia faryzeizmu; jak gromadzić, a nie rozpraszać, stado Chrystusowe, nabyte Krwią Bogoczłowieka. Lecz Bóg, przez którego wszyscy chrześcijanie zostali powołani do współuczestnictwa z Synem Jego, Jezusem Chrystusem, jest Bogiem wiernym (1 Kor 1, 9). Niezachwianą, twardszą niż najtwardsza skała pozostaje obietnica Zbawiciela: „Duch Prawdy doprowadzi was do całej prawdy” (J 16, 13). Z głębi duszy dziękuję Panu, który ustrzegł mnie aż do tego dnia. 

Wasza Eminencjo, Wasze Ekscelencje! Proszę o Wasze arcykapłańskie modlitwy, abym nie przyjmował na próżno łaski Bożej (2 Kor 6, 1), abym nie opuszczał się w gorliwości, był płomiennego ducha, pełnił służbę Panu (Rz 12, 11). Dziękuję Wam za wszystkie dobrodziejstwa, jakie okazaliście mi do tej pory. Szczególnie serdecznie dziękuję wszystkim moim Nauczycielom. Niektórzy z nich są tu obecni, a niektórzy odeszli już do innego życia. Ze słowami wdzięczności pragnę zwrócić się do ihumeni Barbary – nieobecnej tutaj, lecz jestem pewien, że zawsze modlącej się do Boga za niosących posługę w Kościele oraz do Ojca Namiestnika monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. Nie mogę nie wspomnieć o moich Rodzicach, którzy mnie wychowali w miłości do Boga i Kościoła. Słowa wdzięczności przynoszę również współbraciom, z którymi wspólnie trudzimy się w miarę danych nam sił i zdolności, a także prawosławnym studentom Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej i wielu studentom, uczniom innych szkół, z których wielu weszło już w dorosłe życie. Bóg dał mi szczęście wiele się od Was – młodzi przyjaciele – nauczyć. Dziękuję władzom naszego państwa za możliwość studiów w kraju i za granicą. Za zrozumienie i pomoc, których doświadczałem w wielu, bardzo wielu wypadkach, zarówno w związku z pracą w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, uczestnictwem w światowym ruchu ekumenicznym, jak i w codziennej pracy kościelnej [słowa podziękowania pod adresem władz zostały wygłoszone w jęz. polskim – przyp. tłum.]. 

Wasza Eminencjo, Wasze Ekscelencje! Stojąc w przedsionku nowej, tak zaszczytnej i tak trudnej posługi, błagam Was, okrywajcie mnie nadal Waszą arcypasterską uwagą i troską. Szczególnie proszę Waszą Eminencję, Wielce Błogosławiony Władyko, ogrzewaj moje serce Twą miłością. Prowadź mnie Twą doświadczoną ręką na drodze służenia Kościołowi. Niech Pan obdarzy mnie siłą i rozumem, abym choćby w najmniejszym stopniu mógł ulżyć brzemieniu Twoich arcypasterskich wysiłków. 

Przenajświętsza Bogurodzico Dziewico, Wszechmocna Orędowniczko, módl się do Pana i Boga naszego, Wcielone Słowo Boże, Twego Syna, aby darował mi wybaczenie grzechów, abym wolny od osądzenia zawołał: wspomóż, zbaw, zmiłuj się i ochroń nas, Boże, Twoją łaską, abym został uczyniony godnym dać dobrą odpowiedź na Sądzie Ostatecznym i wszedł ze wszystkimi mi powierzonymi braćmi i siostrami do Królestwa Ojca i Syna i Świętego Ducha. Amen. 

Tłum. z ros. ks. Mariusz Synak

Źródło: „Cerkiewny Wiestnik. Miesięcznik Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego” 1983, nr 7–12.