Żyła w IV wieku w mieście Berei (Azja Mniejsza). Miała bogatych i szanowanych rodziców, ale osiągnąwszy pełnoletność, opuściła wraz z siostrą Maryną dom i miasto. Odgrodziwszy niewielki kawałek ziemi, święte niewiasty zawaliły kamieniami i gliną wejście do swojego schronienia, zostawiając tylko niewielki otwór, przez który podawano im jedzenie. Żyjąc pod gołym niebem, nosząc ciężkie, żelazne kajdany, cierpliwie znosiły głód, przyjmując przez trzy lata pokarm raz na 40 dni. Dołączyły do nich także ich służebnice z rodzinnego domu. Święte umieściły je w oddzielnym domu, niedaleko ogrodzenia i uczyły trudów modlitwy oraz postu. Życie świętych Maryny i Kiry dobrze znał błogosławiony biskup Cyru, Teodoret. Tylko jego, ze względu na stan duchowny, dopuszczały św. niewiasty w obręb swojej zagrody. Błogosławiony Teodoret rozmawiał z nimi i zalecał nie obciążać się noszeniem kajdanów, które były tak ciężkie, że św. Kira pod ich ciężarem była zawsze zgięta i nie mogła się wyprostować. Tak trudziły się przez 40 lat. Swoje odosobnienie naruszyły tylko z powodu pielgrzymki do Jerozolimy w celu pokłonienia się Grobu Pańskiemu. Podczas podróży niczego nie jadły, dopóki nie pokłoniły się świętym miejscom. W drodze powrotnej także nie przyjmowały pokarmów. Taki trud wzięły na siebie raz jeszcze, gdy pielgrzymowały do grobu świętej, pierwszej męczennicy, równej apostołom Tekli. Święte Maryna i Kira oddały dusze Panu ok. 450 roku. 

Imię Kira wywodzi się z greki i znaczy "pani, władczyni". 

* W latach przestępnych, gdy luty ma 29 dni.