17. Odpowiedział Mu ktoś z tłumu: *– Mistrzu, przyprowadziłem Ci mego syna, który ma ducha-niemowę.

18. Prosiłem Twoich uczniów, żeby tego ducha wypędzili, ale nie umieli.

19. Odpowiadając, rzekł im: – Rodzie bez wiary, jak długo jeszcze będę z wami? Jak długo jeszcze z wami wytrzymam? Przynieście go do mnie.

20. I przyprowadzili go Doń. Na Jego widok duch natychmiast zaczął nim rzucać, a on, padłszy na ziemię, tarzał się z pianą na ustach.

21. I dopytywał się ojca: – Od dawna mu się to przydarza? Ten zaś rzekł: – Od dziecka,

22. często, i w ogień go rzucał, i w wodę – żeby go zgubić. Ale jeśli coś możesz, pomóż nam, zlituj się!

23. A Jezus do niego: – Jeśli możesz? Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy.

24. Ojciec chłopca natychmiast krzyknął: – Wierzę, wspomóż mnie w mojej niewierze.

25. Gdy Jezus zobaczył, że tłum rośnie, zgromił ducha nieczystego słowami: – Ty duchu niemy i głuchy, rozkazuję ci: wynoś się i nie wracaj więcej.

26. Wrzeszcząc i gwałtownie rzucając nim, uciekł. A chłopiec leżał jak martwy, tak że wielu mówiło, iż umarł.

27. A Jezus wziąwszy go za rękę, postawił na nogi. Chłopiec stanął.

28. A kiedy wszedł do domu, zapytali Go na osobności: – Dlaczego myśmy nie zdołali go wyrzucić?

29. Odrzekł im: – Ten rodzaj nie może wyjść inaczej, jak tylko przez modlitwę [i post].

30. Odszedłszy stamtąd, wędrowali przez Galileę, a nie chciał, aby ktoś o tym wiedział.

31. Nauczał bowiem swych uczniów. Mówił im, że Syn Człowieczy zostanie wydany w ręce ludzi i zabiją go. Zabity – po trzech dniach zmartwychwstanie.