Wyobraźmy sobie, jakie nas czeka pośmiewisko, jakie potępienie. Wyobraźmy sobie i od razu uczyńmy jakiś początek otwierając wrota nawróceniu. Mówię to do siebie samego, siebie upominam, niech nikt się nie gniewa, jakby był potępiony. Wejdźmy na wąską drogę. Dokądże będzie panował zbytek, dokąd gnuśność? Czy nie dość żeśmy się już naśmiali, nazwlekali i napróżnowali? Czyż na zawsze zostaną takie same: stół, obżarstwo, zbytek, pieniądze, majątek, gmachy? A jaki jest tego koniec? Śmierć. Czyż końcem tego nie jest: popiół, proch, trumna i robactwo? Prowadźmy zatem nowe życie; uczyńmy z ziemi niebo. Pokażmy poganom, jakich dóbr są pozbawieni. Gdy zobaczą, jak piękne prowadzimy życie, ujrzą sam obraz królestwa niebieskiego. Gdy będą widzieli, że jesteśmy uprzejmi, nie ulegamy gniewowi, złym skłonnościom, zazdrości, ani chciwości, że we wszystkim jesteśmy wypróbowani, wówczas powiedzą: "Jeśli chrześcijanie stają się już tu na ziemi aniołami, to czym będą, gdy ten świat opuszczą? Jeśli tutaj są przechodniami i tak jaśnieją, to jacy staną się, gdy odzyskają swą ojczyznę?" W ten sposób i oni będą lepsi, słowo bojaźni Bożej szybko będzie się rozchodzić, w nie mniejszym stopniu niż za czasów apostołów. Jeśli oni nawrócili całe miasta i kraje, choć było ich tylko dwunastu, pomyśl, jak wysoko wzniesie się nasze dzieło, jeśli dzięki naszemu świątobliwemu życiu wszyscy staniemy się nauczycielami. Poganina przyciąga nie tyle wskrzeszenie umarłego, ile człowiek żyjący według chrześcijańskich zasad. Tamto wprawi go w zdumienie, z tego zaś odniesie korzyść. Tamto stało się i przeminęło, to natomiast trwa i nieustannie przemienia jego duszę. Troszczmy się zatem o siebie samych, abyśmy również ich pozyskali.