47. Zebrali zatem arcykapłani i faryzeusze Sanhedryn *i mówili: – Cóż uczynimy? Człowiek ten bowiem czyni rozliczne znaki.

48. Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego, przyjdą Rzymianie i wezmą to miejsce nasze i naród.

49. Jeden zaś z nich, Kajfasz, arcykapłanem będąc w tym właśnie roku, powiedział im:

50. – Wy nic nie wiecie ani nie zastanawiacie się nad tym, że lepiej byłoby dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, a nie cały naród zginął.

51. Tego zaś od siebie nie powiedział, lecz będąc arcykapłanem w tym właśnie roku, wygłosił proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród.

52. A nie za naród jedynie, lecz aby i rozproszone dzieci Boga zgromadził w jedno.

53. Od tego więc dnia chcieli Go zabić.

54. Jezus zaś już więcej nie chodził jawnie pośród Żydów, lecz odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim i tam przebywał z uczniami.

55. Było zaś blisko Paschy Żydów i wielu przybyło do Jerozolimy z różnych stron przed Paschą, aby dokonać oczyszczenia.

56. Szukali więc Jezusa i mówili między sobą, stojąc w świątyni: – Cóż się wam zdaje, czyżby nie miał przyjść na Święto?

57. Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, żeby – jeśliby ktoś wiedział, gdzie [On] jest – dał znać, aby mogli Go pojmać.