14. Wiemy, *że Prawo jest duchowe, ja natomiast jestem cielesny i podlegam grzechowi.

15. Nie umiem bowiem pojąć tego, co czynię. Nie czynię tego, co chcę, lecz to czynię, czego nienawidzę.

16. Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję Prawu, że jest ono dobre.

17. Dlatego już nie ja to czynię, lecz grzech, który we mnie przebywa.

18. Wiem, że nie mieszka we mnie – to znaczy w moim ciele – dobro. Chęć bowiem dobrego czynu szybko zjawia się we mnie, wykonanie jednak – nie.

19. Bo nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę.

20. Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, nie ja to wykonuję, lecz grzech, który we mnie przebywa.

21. Wyraźnie więc doświadczam, że we mnie, który chcę czynić dobro, przebywa zło.

22. Zgadzam się bowiem z Prawem Boga, lecz dzieje się to wbrew temu wszystkiemu, co jest we mnie.

23. Dostrzegam w sobie inne prawo – przeciwstawiające się prawu mojego umysłu i poddające mnie w niewolę prawa podyktowanego przez grzech, który we mnie przebywa.

24. Jestem nieszczęśliwym człowiekiem! Któż mnie wyrwie z ciała podległego tej śmierci?

25. Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam, dzięki umysłowi, jestem sługą Prawa Bożego, a przez ciało jestem niewolnikiem prawa podyktowanego przez grzech.

1. Żadne więc potępienie nie grozi tym, którzy stanowią jedność z Chrystusem Jezusem.

2. Prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolniło mnie od prawa grzechu i śmierci.

Koniec wtorku.

_______________________________