19. A *był pewien człowiek bogaty i przyodziewał się w purpurę i bisior, co dzień wspaniale się zabawiając.

20. Nędzarz zaś pewien, imieniem Łazarz, leżał porzucony pod jego drzwiami, cały we wrzodach.

21. I jakże pragnął zaspokoić głód tym, co spadało ze stołu bogacza, ale tylko psy przychodziły lizać jego gnijące rany.

22. Stało się zaś, że umarł nędzarz i został zaniesiony przez aniołów na łono Abrahama; umarł też i bogacz, i został pogrzebany.

23. I w Hadesie, wśród męczarni, podniósłszy oczy swoje, widzi w oddali Abrahama i Łazarza na łonie jego.

24. I zawołał głośno: – Ojcze, Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył czubek palca swego w wodzie i zwilżył mój język, gdyż męki cierpię w tym płomieniu.

25. Abraham zaś odrzekł: – Dziecko, przypomnij sobie, że w życiu twym wiodło ci się dobrze, tak jak Łazarzowi – źle; a teraz jemu pociecha, tobie zaś – męka.

26. A zresztą pomiędzy nami i wami rozciąga się przepaść bezdenna, żeby ci, którzy by nawet chcieli stąd przejść do was albo stamtąd do nas, nie mogli się przedostać.

27. Odrzekł więc: – Proszę cię zatem, ojcze, abyś posłał go do domu mego ojca;

28. mam bowiem pięciu braci, niech przestrzeże ich, aby i oni nie znaleźli się w tym miejscu męczarni.

29. Na co Abraham: – Mają Mojżesza i Proroków, niech ich słuchają!

30. On zaś odrzekł: – O, nie, ojcze, Abrahamie! Ale gdyby ktoś z umarłych przyszedł do nich, nawrócą się.

31. Odparł mu: – Jeśli Mojżesza i Proroków nie posłuchają, to nie przekona ich nawet ktoś, kto zmartwychwstał.

Koniec niedzieli.

_______________________________