W ciągu poprzednich dni myśleliśmy nad sensem naszego życia, staliśmy przed obliczem naszego sumienia, kontemplowaliśmy przyjście Pańskie i ostatni nad nami Sąd miłości i prawdy, który powinien nas przygotować do osobistej pokuty. Człowieka zabija fizycznie nie tylko kula czy choroba, człowieka niszczy fizycznie także jego stan moralny: zawiść, nienawiść, gorycz, złość zatruwają człowiekowi nie tylko duszę, lecz i ciało. I dlatego nie ma w tym nic dziwnego, że zanim przystąpimy do Boga, zanim przyniesiemy Mu nasze cierpiące ciało ze słowami „Panie, uzdrów!”, będziemy nawoływać do tego, by kajać się we wszystkim, co jest w nas złego. Uzdrów [cs. isceli – słowo wskazujące na uzdrowienie jako przywrócenie całości człowieka – przyp. tłum.], tj. uczyń, bym ponownie stał się całością, uzdrów mnie do samego końca, niechaj panuje we mnie wyłącznie harmonia ciała i duszy, i ducha. Niechaj wejdę w doskonałą harmonię z Bogiem, do której człowiek został powołany.

A zatem jeśli ktoś z was, którzy mnie teraz słuchacie, będzie przystępował do tego sakramentu, niech dokona nad sobą samym sądu uważnego, surowego, ale takiego, który z nadzieją doprowadzi was do Boga – z nadzieją i pewnością, że każdemu z nas Pan powie: „Idź w pokoju, wiara twoja cię zbawiła!” (Mk 5, 34). Amen.

2 kwietnia 1980 r.

Tłum. ks. Mariusz Synak