metr. Antoni (Bloom)
Słowo na Wielki Piątek
Widzieliśmy dziś wieczorem śmierć Chrystusa, lecz głosimy, że w grobie ciało Chrystusa nie uległo rozpadowi, gdyż Jego Bóstwo przeniknęło Jego ciało równie doskonale i na wieki nierozdzielnie jak Jego ludzką duszę. Chrystus umarł i kontemplujemy teraz obraz Chrystusa w grobie, ale pamiętajcie Jego słowa: „Jeśli ziarno […] nie obumrze, zostanie samo jedno, jeśli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12, 24). Tylko to może zmartwychwstać do wieczności, co zmarło w tymczasowym życiu.
I w czasie, gdy kontemplujemy Chrystusa w grobie, spoczywającego swym ciałem po mękach, których doświadczył, Jego dusza promieniująca całą chwałą Bóstwa zstępuje do miejsca, które nazywamy piekłem lub szeolem, do miejsca, gdzie znajdowała się dusza każdego człowieka, sprawiedliwego lub niesprawiedliwego, który zmarł po tym, jak ludzkość została odrzucona od doskonałości bliskości z Bogiem.
Jezus wypełnia to miejsce swą obecnością, a zatem piekła już więcej nie ma – zwycięstwo nad piekłem to ostateczne zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią. Piekło dowiaduje się teraz o swojej ostatecznej i zupełnej klęsce. Usłyszymy to jutro w nocy, ale Liturgia, która odbędzie się jutro rano [Liturgia eucharystyczna Wielkiej Soboty – przyp. tłum.] – jak gdyby kontynuując zwycięski śpiew: Alleluja!, który już jest ogłoszeniem zmartwychwstania – będzie celebrowana, począwszy od zakończenia lekcji Apostolskiej, w białych szatach, wiemy bowiem o zwycięstwie Chrystusa, choć jeszcze nie staliśmy przed obliczem całej jego chwały. Będziemy podchodzić do ożywiającego grobu, oddając głęboki pokłon, będziemy z uwielbieniem stać przed miłością Boga, miłością, która oddała Syna Bożego na śmierć za nas. Będziemy czcić jednocześnie tajemnicę Jego zwycięstwa i oczekiwać chwili, w której wieść o zmartwychwstaniu dotrze również do nas. Będziemy podchodzić w ciszy i z bogobojnością, wdzięcznością i pokorą, i z radością w naszych sercach. Amen.
4 kwietnia 1980 r.
Tłum. ks. Mariusz Synak
Oprac. red. Katarzyna Tynkiewicz
Fot. emezk.ru
