ap. Paweł
Ap. 318 (Hbr 7,26 – 8,2)
Rozdział 7.
Perykopa 318.:
26. Wypadało, żebyśmy mieli *takiego arcykapłana – świętego, dobrego, czystego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa.
27. Nie potrzebuje on codziennie, jak arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy narodu; uczynił to bowiem raz na zawsze, złożywszy siebie samego w ofierze.
28. Tak więc Prawo ustanawia arcykapłanami ludzi podległych słabości, a słowa przysięgi poza Prawem (ustanawiają arcykapłanem) – Syna doskonałego na wieki.
Rozdział 8.
1. Z tego, co mówimy, najważniejsze jest to: Mamy arcykapłana, który zasiadł na prawicy Majestatu, na Jego tronie w niebie.
2. On spełnia służbę w świątyni, to jest w namiocie prawdziwym, jaki zbudował Pan, a nie człowiek.
Koniec świętych biskupów.
Perykopa:
3. Otóż każdy **arcykapłan ustanawiany bywa po to, ażeby składał ofiary bezkrwawe i krwawe; trzeba zatem, żeby i on miał co ofiarować.
4. Jeśli zaś byłby na ziemi, nie byłby nawet kapłanem, skoro są ci, którzy składają ofiary zgodnie z Prawem.
5. Oni spełniają swą służbę w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem świątyni niebieskiej, o czym został pouczony Mojżesz, gdy miał zbudować namiot. "Patrz – zatem powiada (Bóg) – masz zrobić wszystko według wzoru, jaki był ci pokazany na górze".
6. Obecnie zaś otrzymał zaszczytniejsze posługiwanie, bo też jest poręczycielem lepszego Przymierza, które uprawomocnione zostało mocniejszymi obietnicami.
Koniec wyznawców.
_______________________________
Świętym biskupom: Bracia, wypadało, żebyśmy mieli*
Pawłowi wyznawcy i innym: Bracia, każdy**
Tłumaczenie: Biblia Poznańska
Opracowanie: Piotr Makal
