23. Dlatego *podobne jest Królestwo Niebios do człowieka, króla, który chciał rozliczyć się ze sługami swymi.

24. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono jednego, który dłużny mu był dziesięć tysięcy talentów.

25. A że nie miał z czego oddać, rozkazał pan sprzedać jego i żonę, i dzieci, i wszystko, co ma, aby dług został zwrócony.

26. Padłszy więc przed nim, sługa błagał go, mówiąc: – Okaż mi wielkoduszność, a wszystko ci oddam.

27. Zdjęty litością pan sługi tego uwolnił go i dług mu darował.

28. Wyszedłszy zaś, sługa ów znalazł jednego ze swych współsług, który był mu dłużny sto denarów, i pochwyciwszy, przygniótł go, mówiąc: – Oddaj, coś winien.

29. Padłszy więc, współsługa jego prosił go, mówiąc: – Okaż mi wielkoduszność, a oddam ci.

30. On zaś nie chciał, lecz odszedłszy, wtrącił go do więzienia, aby oddał, co winien.

31. Widząc więc współsłudzy jego, co się stało, zasmucili się bardzo i poszedłszy, opowiedzieli panu swojemu całe to wydarzenie.

32. Wówczas wezwawszy go, pan jego mówi mu: – Zły sługo, cały ów dług darowałem ci, ponieważ uprosiłeś mnie.

33. Czyż nie trzeba było i tobie zlitować się nad współsługą twym, jak i ja nad tobą się zlitowałem?

34. I rozgniewany pan jego oddał go katom do czasu, aż odda wszystko, co winien.

35. Tak i Ojciec mój niebiański uczyni wam, jeśli każdy z was nie odpuści z całego serca bratu swemu.