24. Po tych zaś dniach poczęła żona jego Elżbieta i pozostawała w ukryciu pięć miesięcy, mówiąc:

25. – Tak mi Pan uczynił w tych dniach, gdy wejrzał na mnie, zdejmując ze mnie hańbę u ludzi.

57. Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rodzenia i powiła syna.

58. Sąsiedzi i krewni jej usłyszeli, że wielkie miłosierdzie okazał jej Pan, i współradowali się z nią.

59. I stało się, że dnia ósmego przyszli, aby obrzezać dziecko, i nadawali mu imię ojca jego: Zachariasz.

60. A odpowiadając matka jego rzekła: – Nie, lecz będzie nazwany Jan.

61. Rzekli do niej: – Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię.

62. Zapytali na migi ojca jego, jak by chciał, aby on się nazywał.

63. I poprosiwszy o tabliczkę, napisał tak: „Imię jego jest Jan”. I zdumieli się wszyscy.

64. A usta jego natychmiast otworzone zostały i język, i mówił błogosławiąc Boga.

65. I strach ogarnął wszystkich okolicznych mieszkańców, i po całej górzystej krainie judzkiej rozpowiadano wszystkie te słowa.

66. Wszyscy, którzy to słyszeli, brali to sobie do serca, mówiąc: – Kim więc będzie to dziecko? Ręka Pana bowiem była z nim.

67. Ojciec jego Zachariasz został napełniony Duchem Świętym i prorokował mówiąc:

68. Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,

albowiem nawiedził lud swój

i dokonał jego odkupienia,

76. Ty zaś, chłopcze, zostaniesz nazwany

prorokiem Najwyższego,

będziesz bowiem szedł przed Panem,

przygotowując drogi Jego,

80. Chłopiec zaś dorastał i umacniał się w duchu, i był na miejscach pustynnych aż do dnia ukazania się Izraelowi.

Koniec [Ewangelii] jutrzni narodzenia Jana.