Sięgnijmy po argument z drugiej strony, z – jeśli można tak się wyrazić, z naszych szeregów. Fragment wspomnień, który za chwilę przywołam, z racji swej wyjątkowości zasługuje na oddzielne spotkanie i prawdopodobnie tak się też stanie. Ich autorka – zmarła w 1992 roku siostra Helena Kazimirczak-Połońska to nie tylko mniszka. To również absolwentka polskiego, przedwojennego Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, doktor filozofii, pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego, odkrywczyni, wykładowczyni akademicka, tłumaczka, posiadająca w Toruniu ulicę, nazwaną jej imieniem, a na niebie planetoidę, również nazwaną na jej cześć - 2006 Połońska. Choć urodziła się w rodzinie prawosławnej, niedaleko Hrubieszowa, do lat młodzieńczych pozostawała osobą intensywnie poszukującą. W swych poszukiwaniach Boga odważyła się prosić Stwórcę: ”Ukaż Swe żywe oblicze”. I stało się – otrzymała łaskę żywego spotkania nie tylko z przemienionym światem, ale i z Żywym Bogiem. Posłuchajmy: „[Po nabożeństwie i spowiedzi] wyszłam z cerkwi. Było gwiaździste niebo i wtedy – właśnie pod otwartym Niebem, w pełnej samotności miało miejsce Żywe Spotkanie. Niebo zaczęło być odczuwalne jako niezmiernie głębsze, miłość wypełniła całe serce, zaczęła się rozlewać i już nie mogła się w nim pomieścić, i właśnie miłość serca wyrwała się na zewnątrz i poszybowała wzwyż, i odczuła Boga Żywego. Fizyczna ciężkość ciała absolutnie zniknęła, nastąpił stan zupełnej nieważkości (to pozwoliło mi potem realnie zrozumieć „chodzenie po wodzie” Jezusa i Marii z Egiptu). Duchowo – to nie szczęście, to stan błogosławieństwa, bezgraniczna światłość, potoki Bożej miłości, wylewające się od Boga Żywego do serca, napełniające bezgraniczną miłością do wszystkich i do wszystkiego; na dodatek w jedno „kosmiczne mgnienie” zostało pokazane całe moje życie – wszystkie dotychczasowe grzechy, sens życia, którego szukałam, ukazał się sens wszystkich cech charakteru, zostało mi dane odczuć nieśmiertelność, wieczność jak realne kategorie Ducha. Raptowność wszystkiego była porażająca. Oczywistość i realność wszystkiego, co się działo, były skrajnie przekonujące, stan błogosławieństwa niemożliwy do opisania żadnymi słowami. Raz na zawsze zrozumiałam: "Duch tchnie, kędy chce i nikt nie wie, skąd przychodzi i dokąd podąża". Stan tego błogosławionego szczęścia, widzenia Boga oczami duszy, widzenie niektórych wydarzeń w przyszłości i na odległość, widzenie światła od ikon i światłości Wiecznej (subtelnej, lecz silniejszej, niż światło słońca) – wszystko trwało około miesiąca.” 

Moi drodzy, ile ważnych rzeczy tracimy, nie podejrzewając nawet ich istnienia! Jak wiele z otaczającego nas świata nam ucieka! Uważając się za panów świata w gruncie rzeczy nie rozumiemy go, nie dostrzegamy ani jego praw, ani potrzeb, ani owego „cierpienia”, które mu zgotowaliśmy, ani już tym bardziej jego oczekiwania. Jakże dobitnie pisze św. Paweł w Liście do Rzymian: „Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia (Rz 8,20 i nn.). Ziemia została przeklęta z powodu grzechu Adama (Rdz 3,17), jak czytamy w Księdze Rodzaju, ale nie jest to jej stan naturalny. I do takiego stanu, stanu powrotu, czy też może lepiej – stanu ostatecznego, Bóg przywraca materię, zwłaszcza w liturgii Jordanu. W pewnym sensie jest to również święto materii, święto świata! I właśnie takiego świata poszukujemy! Za takim światem tęsknimy! I to jest nasz świat! Świat przemieniony: mury świątyni, glina cegieł, materiały chorągwi, drewno ołtarza, papier ksiąg, woń kadzidła, węgiel, wino, chleb, olej – wszystko to uświęcone przez modlitwę i dzięki sile Ducha Świętego zostaje podniesione do stanu współcelebracji, staje się (mimo naszego zepsucia) godnym boskości. Co prawda odkrywa się tylko jego rąbek, jakby niewyraźne odbicie w zakurzonym lustrze, ale na tyle wyraźne, że odczuwalne i przekonujące. Jak pisze św Paweł: „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno, wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz (I Kor 13,12). Ale nowy świat zaczyna się nie tylko w świątyni, ten świat może zacząć się wszędzie tam, gdzie zaczyna się Królestwo Boże: św. Jan Chrzciciel głosił nadejście Chrystusa: „Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3,2), a sam Jezus, zapytany przez faryzeuszów o nadejście Królestwa Bożego jasno odpowiada: „Królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,21), wskazując, że to już działająca rzeczywistość. I może ona obejmować szerokie kręgi – nie tylko w czasie liturgii, nie tylko w świątyni, ale i w relacjach międzyludzkich, w relacjach z całym światem. 

Wracając do słów Jezusa: „Nie są ze świata” warto w kontekście powyższych rozważań uczynić jedno spostrzeżenie - jeśli przyjmiemy otaczający nas świat za swój, za rzeczywistość ostateczną, końcową, wówczas utracimy cel, dążenia, chęć poszukiwania, pragnienie doskonałości. Dlatego nie odrzucamy tego świata, lecz raczej staramy się o niego walczyć, by go zmienić. A dlaczego my? Bo takie jest nasze zadanie. Bóg wyznacza nam cel, ale daje również środki ku temu. Posłuchajmy kondakionu święta: „Objawiłeś się dzisiaj światu i Światłość Twoja, Panie, odbiła swój ślad na nas, śpiewających Ci w pełni poznania: Przyszedłeś i objawiłeś się Ty, Światłości niedostępna”. Światłość, która jest niedostępna, objawia się całemu światu, a na nas pozostawia swój ślad, swoje odbicie. Zróbmy wszystko, by Boża światłość odbijała się jak najsilniej i jak najdłużej w naszych sercach, w naszym sposobie działania, w naszym praxis. Amen.

ks. Mariusz Synak