Chrystus spędza jedną straszną noc w obliczu nadchodzącej śmierci i, tak jak walczy człowiek przed śmiercią, i On walczy z tą, która nadciąga ku Niemu bez litości. Zazwyczaj człowiek po prostu umiera, jest bezbronny – tu działo się coś bardziej tragicznego. Przed tymi wydarzeniami Chrystus powiedział swoim uczniom: „Nikt Mi go [życia – przyp. tłum.] nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję” (J 10, 18). I oddawał je dobrowolnie, lecz z jaką trwogą! Pierwszy raz modlił się: „Ojcze, jeśli może mnie to minąć, niech minie”. I walczył. I modlił się po raz drugi: „Ojcze, jeśli ten kielich nie może mnie minąć, niech się stanie”. I dopiero za trzecim razem, po nowych zmaganiach, Jezus mógł powiedzieć: „Niech się dzieje Twoja wola”. Powinniśmy zamyślić się nad tym: zawsze, czy też często zdaje się nam, że Jezusowi było łatwo oddać życie, był bowiem Bogiem, który stał się człowiekiem. Ale Zbawiciel nasz, Chrystus, umiera przecież jak człowiek – nie swoim nieśmiertelnym Bóstwem, lecz swym ludzkim, żywym, prawdziwie ludzkim ciałem.

I dlatego widzimy ukrzyżowanie, widzimy, jak Go zabijano, jak zadawano Mu powolną śmierć i jak Jezus, bez najmniejszego słowa sprzeciwu, wydał się na mękę. Jedyne słowa skierowane do Ojca, o tych, którzy Go męczyli, brzmiały: „Ojcze, wybacz im, nie wiedzą, co czynią!”. Oto, czego powinniśmy się nauczyć: w obliczu prześladowań, w obliczu poniżenia, w obliczu krzywd, to jest tysiąca rzeczy, które są bardzo dalekie od samej myśli o śmierci, powinniśmy – popatrzywszy na człowieka, który nas obraża, poniża, który chce nas zniszczyć – zwrócić się duszą ku Bogu i powiedzieć: Ojcze, wybacz im, nie wiedzą, co czynią, nie rozumieją sensu rzeczy. Amen.

3 kwietnia 1980 r.

Tłum. ks. Mariusz Synak