Historia oddawania czci Przenajświętszej Dziewicy Marii rozpoczyna się w momencie pojawienia się posłanego przez Boga do miasta Nazaret archanioła Gabriela, który wszedł do Jej domu, zwrócił się do Niej z powitaniem wyrażającym szacunek pełen czci: „Raduj się, łaski pełna” (Łk 1, 28). 

Cerkiew z głębokim szacunkiem czci Przenajświętszą Dziewicę Marię, wywyższoną przez Boga za anielską czystość, głęboką pokorę i wielką świętość. W sławie niebiańskiej, gdzie światło Boskie jest przekazywane z jednego anielskiego zastępu do drugiego, Przenajświętsza Bogurodzica zajmuje miejsce najbliższe do Tronu Boskiego i jest nazywana przez Cerkiew „Czcigodniejszą od Cherubinów i bez porównania Chwalebniejszą od Serafinów”. 

Oddawanie czci Bogurodzicy przejawiło się w ustanowieniu przez Cerkiew świąt związanych z wydarzeniami Jej życia ziemskiego, uczynionych przez Nią znaków i cudów, okazaniem miłości i miłosierdzia, które są przejawem miłosiernej i zbawczej Boskiej Opatrzności. 

Słowa Anioła: „Raduj się, łaski pełna” i „Znalazłaś bowiem łaskę u Boga” (Łk 1, 30) są złączone ze słowami św. ewangelisty Jana Teologa odnoszącymi się do Syna Bożego, który wcielił się, który był przepełniony łaską i prawdą (J 1, 14). Przenajświętsza Dziewica Maria otrzymała łaskę i świętość, której płodem jest wielka pokora i anielska czystość. W osobie Matki Bożej ludzkość przekazała Synowi Bożemu swoje ciało i krew po to, aby odkupił i uświęcił to ciało, odnowił związek między niebem i ziemią, między Bogiem i ludzkością. Radość Zwiastowania jest również początkiem płaczu i cierpienia przy Krzyżu. 

Przyjście na świat Syna Bożego to radość i początek ofiary Boskiej miłości: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (J 3, 16). Oto świadectwo Boskiej, ofiarnej, miłości. Dobra wieść Archanioła wypowiedziana Dziewicy Marii jest początkiem tej miłości. Boży Syn przyszedł po to, by być Ukrzyżowanym, umrzeć i zostać dobrowolnie pochowanym, aby dać ludziom wolność i radość wieczną.

Dziewica Maria otrzymała największy dar Bożego błogosławieństwa, ponieważ była pełną pokory służebnicą Pańską. Będą Ją błogosławić wszystkie pokolenia (Łk 1, 48). Wszystkie pokolenia ludzi, którzy dzięki Niej pokornie osiągnęli w swoim życiu łaskę i prawdę (J 1, 17), będą Ją wsławiać jako Matkę Boga, a miłość Wszechmocnego Pana będzie przekazywana na wszystkie pokolenia tych, którzy mają strach Boży (Łk 1, 50). 

Oddawanie czci Przenajświętszej Dziewicy ustanowiło zgromadzenie apostolskie (Dz 1, 14), rozpowszechniło się w Cerkwiach chrześcijańskich, które powstawały w Syrii, Małej Azji, Italii i innych krajach starożytnego świata. Ostatecznie i powszechnie zatwierdzono je w Cerkwi na IV soborze powszechnym, Chalcedońskim. 

W najdawniejszych przekazach dotyczących Przenajświętszej Dziewicy należy niewątpliwie słyszeć echa Tradycji Świętej. Na podstawie jej historii Cerkiew ustaliła święta ku czci Dziewicy Marii. „Głoś ziemio wielką, dobrą, radość, niebiosa śpiewajcie Boską chwałę”. Przez Przenajświętszą Dziewicę Marię ponownie została objawiona ludzkości głębia Boskiej Miłości. Została otworzona droga do Nieba, odnowiono kontakty z mieszkańcami Nieba, ze świętymi Aniołami. Stało się osiągalne dla ludzi wszystko to co pobłogosławił Pan, przygotował i podarował dla ich korzyści i zbawienia. Otworzyło się Niebo i Ołtarz Cherubinów i Przenajświętsza Dziewica. Cerkiew na ziemi stała się cząstką Nieba, w której spotykamy Boga i odnawiamy się. Amiń. 

z języka ukraińskiego tłum.: Stefan Dmitruk 

korekta: ks. Mariusz Synak 

źródło: www.orthodox.org.ua