Na czoło zmarłego kładzie się tzw. „wieńczyk”. Jest to symboliczny wieniec zdobiący skroń człowieka pozostawiającego świat, miejsce swego cielesnego i duchowego trudu i zmagania. Św. Jan Chryzostom mówi o tym w tłumaczeniu Listu św. ap. Pawła do Hebrajczyków i porównuje go do wieńca zdobiącego skroń zwycięskiego żołnierza. Na wieńczyku przedstawione są postacie Chrystusa, Bogurodzicy i Jana Chrzciciela z towarzyszącymi im Aniołami. Są tam umieszczone słowa modlitwy „Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami. Wszystko to symbolizuje nadzieję człowieka, który zakończył swoje ziemski życie, na wieniec sprawiedliwości, o którym pisze Św. Ap. Paweł (2 Tym. 4, 7-8), dzięki miłosierdziu Przenajświętszej Trójcy i za wstawiennictwem Bogurodzicy i Św. Jana Chrzciciela. Nie można dokładnie ustalić kiedy ten zwyczaj był wprowadzony, brak jest bowiem jasnego potwierdzenia w źródłach pisanych. W Trebnikach używanych obecnie oraz w Trebniku metropolity Piotra Mohyły, nie znajdziemy żadnych wzmianek o obrzędzie wieńca przy pogrzebie. Można tylko domniemać, iż zwyczaj ten był od wieków tak dobrze znany i oczywisty, iż nie wymagał potwierdzania w opisie rytu pochówku zmarłych.

o. Paweł Stefanowski