Sposób wyliczania daty Święta Paschy został w głównej mierze wyznaczony przez I Sobór Powszechny w Nicei (325) Podczas Tego Soboru podjęta została decyzja, aby ujednolicić sposób obliczania dnia święta Wielkiej Nocy w całym Kościele oraz aby uniezależnić go od Paschy żydowskiej.

Od tej pory Pascha świętowana jest w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, czyli po pierwszej pełnię księżyca po przesileniu wiosennym (równonocy wiosennej). Ponadto święto Wielkiej Nocy nie może zbiegać się z żydowską Paschą.

Można to zapisać w czterech punktach:

1. Po przesileniu wiosennym

2. Po Passze żydowskiej (Paschy nie można świętować przed lub w tym samym dniu, co Pascha żydowska)

3. Po pierwszej wiosennej pełni księżyca.

4. Zawsze w niedzielę, (czyli pierwszy dzień tygodnia)

Za datę przesilenia wiosennego przyjmuje się 21 marca ( to dzień przesilenia wiosennego z 325 r.) Współcześnie w znacznej mierze z tym dniem związana jest rozbieżność pomiędzy wyliczeniami Paschy na wschodzie i zachodzie. Zarówno Kościół prawosławny jak i Kościół rzymskokatolicki 21 marca uznaje za dzień przesilenia wiosennego, używając przy tym różnych kalendarzy. Pierwszy juliańskiego drugi zaś gregoriańskiego. W Kościele rzymskokatolickim odstąpiono również od warunku rozbieżności z Paschą żydowską.