1. Jakub, *sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, (przesyła) pozdrowienie dwunastu pokoleniom w diasporze!

2. Bracia moi, przyjmujcie z pełną radością rozmaite doświadczenia, przez które przechodzicie,

3. świadomi, że próba wiary waszej rodzi wytrwałość!

4. Wytrwałość zaś niech przejawia się w doskonałym czynie, abyście (sami) byli doskonali, nienaganni, w niczym nie uchybiając.

5. Jeżeli zaś komu z was brakuje mądrości, niech błaga Boga, który wszystkich chętnie obdarza – niczego nie wypominając – a będzie mu dana.

6. A niech błaga z wiarą i niezachwianie, bo chwiejący się podobny jest do morskiej fali, którą wicher pędzi i miota.

7. Niech taki człowiek nie sądzi, że cokolwiek otrzyma od Pana:

8. to mąż wewnętrznie rozdarty, niestały w całym swym postępowaniu.

9. A brat ubogi niech się chlubi swoim wywyższeniem,

10. bogacz zaś – swoim uniżeniem, gdy przeminie niby kwiat polnej trawy.

11. Bo wzeszło słońce a jego żar wypalił trawę; kwiat jej opadł i stracił swój powab. Tak też obrócą się wniwecz przedsięwzięcia bogacza.

12. Szczęśliwy ten człowiek, który zwycięży pokusę! Gdy bowiem ostoi się w próbie, otrzyma wieniec życia, jaki Pan obiecał tym, którzy Go miłują.

13. Niech nikt wśród pokus nie mówi: Jestem kuszony przez Boga. Bóg bowiem nie podlega pokusie do złego, ani też sam nikogo nie kusi.

14. Każdy bowiem doznaje pokusy od własnej pożądliwości, która go pociąga i nęci.

15. Potem, gdy pożądliwość już zapanuje, rodzi grzech, a grzech popełniony sprowadza śmierć.

16. Nie ulegajcie błędom, bracia moi umiłowani!

17. Każde dobro i wszelki dar doskonały przychodzą (do nas) z góry od Ojca światłości, który nie podlega zmianom i kolejnym zaćmieniom.

18. Z własnej woli zrodził nas przez słowo Prawdy, abyśmy byli jakby zaczątkiem Jego stworzeń.

Koniec środy.

_______________________________