1. *Zbliżało się Święto Przaśników, zwane Paschą.

2. Arcykapłani i znawcy Pisma szukali sposobności, aby Go zgładzić; bali się bowiem ludu.

3. Wszedł zaś szatan w Judasza, zwanego Iskariotą, jednego z Dwunastu.

4. I odszedłszy, rozmawiał z arcykapłanami i dowódcami wojskowymi o tym, jak Go im wydać.

5. Uradowali się i postanowili wspólnie dać mu srebrniki.

6. I obiecał, i szukał dobrego czasu, aby wydać Go im z dala od tłumu.

7. Nadszedł zaś dzień Przaśników, w którym należało złożyć w ofierze baranka paschalnego.

8. I posłał [Jezus] Piotra i Jana, mówiąc: – Pójdźcie przygotować nam paschę, abyśmy wieczerzali!

10. On powiedział im: – Oto gdy wejdziecie do miasta, spotka was człowiek niosący dzban wody; idźcie za nim do domu, do którego wejdzie.

11. I powiecie gospodarzowi domu: – Nauczyciel pyta cię, gdzie jest pomieszczenie, w którym spożyłbym paschę razem z uczniami moimi.

12. On wam pokaże górną komnatę, obszerną i zaścieloną; tam przygotujcie.

13. Odszedłszy, znaleźli [wszystko] tak, jak im powiedział, i przygotowali paschę.

14. A kiedy nastała godzina, spoczął [przy stole] i apostołowie z Nim.

15. I rzekł do nich: – Ogromnie pragnąłem tę paschę spożywać z wami, zanim przyjmę mękę.

16. Mówię bowiem wam: – Nie będę jej spożywał, dopóki nie dopełni się w Królestwie Bożym.

17. I przyjąwszy kielich, złożywszy dzięki, rzekł: – Bierzcie to i podzielcie między siebie!

18. Mówię bowiem wam: nie będę pił odtąd z owocu winorośli, zanim nie nadejdzie Królestwo Boże.

19. I wziąwszy chleb, złożywszy dzięki, połamał i dał im, mówiąc: – To jest ciało moje, które za was będzie dane. To czyńcie na moją pamiątkę.

20. I tak samo [wziął] kielich po spożyciu wieczerzy, mówiąc: – Ten kielich to Nowe Przymierze we krwi mojej, która za was będzie wylana.

21. Lecz oto ręka tego, który mnie wyda, [jest] ze mną na stole.

22. Bo wprawdzie Syn Człowieczy idzie zgodnie z tym, co mu wyznaczono, jednak biada temu człowiekowi, przez którego zostaje wydany.

23. A oni zaczęli wspólnie zastanawiać się, kto z nich mógłby to uczynić.

24. Zdarzył się również spór wśród nich o to, kto z nich ma być uważany za największego.

25. On zaś rzekł im: – Królowie narodów panują nad nimi, a mający władzę nad nimi nazywani są dobroczyńcami.

26. Wy zaś nie tak! Lecz największy wśród was niech będzie jak najmłodszy i przywódca jak służący!

27. Kto bowiem [jest] większy: spoczywający za stołem czy służący? Czy nie ten, który spoczywa? Ja zaś jestem pośród was jako służący.

28. Wy zaś jesteście tymi, którzy wytrwali ze mną wśród moich pokus.

29. A ja przekazuję wam Królestwo, jak Ojciec mi je przekazał,

30. abyście jedli i pili przy stole moim w moim Królestwie i abyście zasiedli na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.

31. Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, aby was przesiać jak pszenicę,

32. ale ja błagałem za tobą, aby wiara twoja nie ustała, i ty, kiedy się nawrócisz, umacniaj braci swoich.

33. On zaś rzekł Mu: – Panie, z Tobą gotów jestem iść do więzienia i na śmierć!

34. A On rzekł mu: – Mówię ci, Piotrze, nie zapieje dzisiaj kogut, aż ty się trzykroć wyprzesz, że mnie znasz.

35. I rzekł im: – Kiedy posyłałem was bez mieszka, torby i sandałów, czy czegoś wam brakowało? Oni zaś odrzekli: – Niczego!

36. Rzekł zaś im: – Lecz teraz, kto ma mieszek, niech go weźmie, podobnie i torbę; i kto nie ma, niech sprzeda płaszcz swój i kupi miecz!

37. Mówię bowiem wam: – To, co napisano, trzeba, aby się wypełniło na mnie; to [mianowicie]: I zaliczony został do złoczyńców. I to bowiem, co [mnie dotyczy], dopełnia się.

38. Oni zaś rzekli: – Panie, oto tu dwa miecze! A On odrzekł im: – To wystarczy.

39. I wyszedłszy, udał się według zwyczaju na Górę Oliwną; szli za Nim także uczniowie.

Koniec [Ewangelii] wielkiego czwartku na jutrzni.