1. Wiemy bowiem, *że kiedy nasz namiot, w którym na ziemi przebywamy, ulegnie zniszczeniu, otrzymamy od Boga dom w niebie, wieczny i nie zbudowany ręką ludzką.

2. Dlatego wzdychamy, pragnąc przyodziać to mieszkanie z nieba na obecne,

3. o ile jednak będziemy przyodziani, a nie pozbawieni okrycia.

4. Przebywając więc w tym namiocie wzdychamy uciśnieni, ponieważ nie chcielibyśmy go rozebrać, lecz tylko przyodziać na niego mieszkanie z nieba, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie.

5. Bóg, który nas do tego przeznaczył, dał nam Ducha jako zadatek.

6. Ufamy więc zawsze i wiemy, że jak długo przebywamy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana.

7. W postępowaniu kierujemy się wiarą, a nie widzeniem.

8. Ufamy. Chcielibyśmy raczej opuścić ciało i przebywać przy Panu.

9. Dlatego obojętnie, czy przebywamy z Nim, czy też jesteśmy od Niego oddaleni, staramy się usilnie Jemu podobać.

10. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę, na jaką zasłużył za życia w ciele, dobrą lub złą.

Koniec soboty, i zmarłych.

_______________________________